Οι ψαράδες έχουν τις μέρες τους. Με τα καπρίτσια της θάλασσας και του καιρού ποτέ δε ξέρεις.

Καλές ψαριές, κακές ψαριές.

Κάπως έτσι, μέρες τώρα, η δικιά μου ψαριά, νοητική και συναισθηματική, ξεβράζει διάφορα απ' το θαμμένο σεντούκι της μνήμης.

Ένα αμάλγαμα από όμορφες στιγμές και κάποιες άλλες, που μέσα στον κλειστό κύκλο μου εξωραΐστηκαν κατά κάποιο τρόπο, καλλωπίστηκαν μέσα σ' έναν κόσμο που μπορεί να μην υπάρχει, αλλά αυτός ο καλλωπισμός των σκέψεων κι ονείρων στάθηκαν για χρόνια σανίδα σωτηρίας.

Κι αν η θάλασσα μου, συνεργεί με έναν χειμωνιάτικο καιρό, υπάρχουν ώρες που η νηνεμία της, αν και παροδική, με γαληνεύει.

Να ψάχνεις την ομορφιά, στο ελάχιστο, στο λίγο, με ανοιχτούς τους “πνεύμονες” της καρδιάς, σε οδηγεί σε έναν κόσμο ασφαλή κι ονειρικό.

Ένα απάγκιο που μόνο ηρεμία φέρνει, όσο κι αν κρατά.

Το χθες , δεν αλλάζει, τα σημάδια, υπάρχουν, με ραβδώσεις που δε θα φύγουν ποτέ, χαραγμένα βαθιά, που από ένα τίποτα αναβλύζουν σα μαχαίρι που με δύναμη καρφώνει το δέρμα.

Υπάρχουν, ίσως για να μας θυμίζουν το πως κουτσά – στραβά επιβιώσαμε, πως πήραμε άλλον δρόμο, πως ακόμα παλεύουμε να υπάρξουμε, καλύτεροι σαν άνθρωποι.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου