Άλλη μια μέρα, που το φως βρίσκεται πολύ πίσω απ' το ξεφάντωμα του.

Νωρίς – νωρίς το ξύπνημα, μια Κυριακή, που τα συναισθήματα

αγρυπνούν.

Μια Κυριακή, που το μυαλό χοροπηδά σαν άτακτο παιδί, που δεν υπακούει, που δε θέλει να υπακούσει.

Και περιμένεις το φως, διττή σημασία, αν το καλοσκεφτείς.

Κι έρχεται δειλά – δειλά πάνω σε πέλματα γάτας, σαν τη δικιά μου που περιμένει να κάνει τη βόλτα της και να βγει κι αυτή σ' αυτό το καλοκαιριάτικο φως.

Ανοίγει η μέρα, ξεδιπλώνεται αργά και η θάλασσα είναι δω, γαλήνια με τις πρώτες ηλιαχτίδες, με τις πρώτες σκέψεις μιας μέρας, μιας Κυριακής που περιμένεις, να πάρεις ανάσες, να γαληνέψεις.

Δ.Ε