Σήμερα, ξύπνησαν όσα μια ζωή αποφεύγω.

Από παιδί χτίζω τα κάστρα μου, κάστρα μιας άλλης ομορφιάς απ' όσα γνώρισα.

Κι αν από νωρίς συγχώρησα την άγνοια όσων μου έφεραν πόνο, καμιά φορά, εκείνα τα κατάλοιπα, τα μαύρα κατακάθια μιας ζωής, αναρριχώνται στον τρόπο της υπόλοιπης ζωής.

Εκείνα τα τείχη, τ' ανθισμένα ενός άλλου κόσμου, που δεν υπάρχει και που αναγνωρίζεις μεγάλος πια, στάθηκαν, όσο στάθηκαν σωτήρια στην πρώτη ηλικία.

Ξυπνάς νωρίς, η γάτα μπαίνει μέσα, γυρίζει γύρω – γύρω, αλληλεπιδρούμε, χάδια εγώ, γουργουρητά η ίδια και ο ήλιος δεν έχει βγει ακόμα, στέκουμε μπρος στη μπαλκονόπορτα εγώ με το τσιγάρο κι αυτή καθισμένη στους αστραγάλους μου.

Υπάρχει ομορφιά, υπάρχει φως, ακόμα κι όταν δεν έχει προβάλλει ακόμα η υπερβολή του ηλίου.

Ο καφές αχνίζει, τα γουργουρητά της δε σταματούν κι όλα συνεργούν σε μια ανακούφιση της καρδιάς.

Δεν είναι λίγο, δεν είναι αμελητέο...κι απλά σε γεμίζει.

Δ.Ε