Μεγάλωσα, χαζεύοντας τη θάλασσα. Ίσα – ίσα μια χαραμάδα ορίζοντα και την ένιωθα κι ας ήταν το σπίτι 2 χιλιόμετρα μακριά. Κατέβαινα λεχούδι με τα ποδιά, αργότερα με το ποδήλατο και με τα χρόνια με ότι μέσο ήταν διαθέσιμο.

Το κύμα το νιώθω ακόμα. Παφλάζει σα ξυπνητήρι σε κάθε αναταραχή της ζωής μου. Σκέφτομαι τη φουσκοθαλασσιά και λέω και ξαναλέω, πόσο θα κρατήσει και ‘ρχονταν όλες οι αναμνήσεις ραντισμένες με θαλασσόνερο.

Ακόμα κι όταν δεν την είχα, την εποχή των σπουδών, την έψαχνα, έβρισκα τρόπο να βρίσκομαι σε ξένη θάλασσα που έγινε κι αυτή γνώριμη με τα χρόνια.

Και τώρα, πιο κοντά από ποτέ, με ραντίζει με θαλασσόνερο, νέες φουσκοθαλασσιές.

Μια ζωή, ένα με το θεριό γίναμε. 

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου