Τις μέρες της μοναξιάς που πληθαίνουν, σιμώνω όλο και πιο σπάνια στον καθρέφτη.

Δε θέλω να με γνωρίζω. Πως είναι τα μάτια; Αν η κούραση με χρωμάτισε με το κάρβουνο της νύχτας, από τ' αποκαΐδια των τόσων σκέψεων που δεν έχουν τελειωμό.

Μια άρνηση, να με δω, μια άρνηση να ξέρω πως είναι το περίβλημα κάποιου, που το μέσα του ψάχνει σε δεκάδες νοητικούς και ψυχικούς καθρέφτες, να βρει απαντήσεις.

Μέρες, που ξεφλουδίζετε η σάρκα της ψυχής.

Μέρες, που η γύμνια του μέσα μας, ίσως, για μια ακόμη

φορά, στο παρά πέντε, μας δείξει τον δρόμο.

Δ.Ε