Ο Μήτρος είναι φίλος, όπως φίλος μου είναι ο αδερφός του ο Λιάκος. Φίλοι σιωπηλοί, φίλοι σ’ έναν δικό τους άγνωστο κόσμο. Τα μεσήλικα παιδιά του χωριού είναι ο χαμένος παράδεισος του κόσμου, οπού τα χαμόγελα τους είναι καθαρά, όπου το βλέμμα τους είναι τα μάτια των θεών, εκείνων που πίστεψαν λαθεμένα στον άνθρωπο, που πληγώνονται, που λησμονούνται, που περιθωριοποιούνται, μα που ξεχνούν και συγχωρούν, όπως η μάνα τον άσωτο υιό της.  

Δ.Ε