Μου αρέσει να σωπαίνω. Παιδί, μετρούσα τα όνειρα κάτω από το χρωματιστό σεντόνι της μάνας, με τα πόδια όρθια κι έναν στρογγυλό θαλασσί φακό, χωρίς μιλιά, με ανάσες που ώρες ώρες έκαναν κρότο. Ύστερα, μ’ εκείνες τις παύσεις των φθόγγων του ενήλικα, με τ’ αναρίθμητα νοερά ταξίδια και τα αχαρτογράφητα μονοπάτια που άνοιγαν σα νυχτολούλουδα πάντα τις πιο σιωπηλές νύχτες. Ίσως, γι’ αυτό ακόμα και σήμερα, η νύχτα με συμφιλιώνει απ’ όσα η μέρα με τρομάζει.

Δ.Ε