Λάτρεψα την φωτιά και το ζεστό σου δάκρυ
όταν το συνηθισμένο σ’ άγγιζε
λάτρεψα τον κόμπο στον λαιμό σου
για μια σταγόνα στο τζάμι που σε μούσκευε
λες κι ο ουρανός μετοικούσε μέσα σου
εκείνην τη στιγμή
όπως λάτρεψα το άγγιγμα σου
όταν οι κόμποι των δαχτύλων σου λύνονταν
δίνοντας κινήσεις και τρέμουλο
ενός μαέστρου που έχει έμφυτη σύνδεση
με κάτι άπιαστο και θεϊκό
λάτρεψα τις σιωπές σου
που συνεργούσαν σε μια αφθονία
άγραφων κανόνων ομιλίας
την κάθε σπιθαμή του κορμιού σου
όπως εκείνο το ξανθό σου χνούδι στη μέση
που ‘χε κυματισμούς αγρού της πρώτης μέρας
της Άνοιξης
Λάτρεψα ακόμα και το τέλος
τη φυγή σου
όταν σε είδα να καβαλικεύεις το πιο άγριο σύννεφο
και τη βροχή που μου πρόσφερες
δακρύζοντας μια φορά
σαν κι εσένα. 
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου (2017)