Το στήθος σου, αρμόζει να ‘ναι  πάνω στην αριστερή πλευρά του δικού μου. Εκεί μπορεί να ξαφνιαστείς απ’ τον καλπασμό των παλμών, που ξυπνούν από τη νηνεμία του σώματος, καθώς στην πρώτη τους επαφή, πέφτουν τα χαλινάρια και χλιμιντρίζουν τα σαράντα άλογα, που πριν σε γνωρίσω, ήσαν κάτι ταλαιπωρημένοι όνοι, παραδομένοι στην φθορά της αναζήτησης.
Το στήθος σου, μπορεί ακόμα, να εντοπίσει, τα κενά διαστήματα των χτύπων μου, καθώς κι εκεί τα συννεφιασμένα σου μάτια διασπούν τα αγγεία σε ψιλή βροχή, που περονιάζει τις ίριδές μας και που δεν χρειάζονται να ειπωθούν λόγια, καθώς, αναγνωρίζεται η ευτυχία ως δεύτερη ευκαιρία.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου