Είναι ένα άλλο παράθυρο, εκείνο που διστάζεις να κοιτάξεις. Όπως το διάφανο νερό που αντικατοπτρίζει το πρόσωπο σου, καθώς ο αέρας το κυματίζει. Η αποκάλυψη, η γύμνια, είναι όπως το σώμα που φανερώνει τις ατέλειες καλά μασκαρεμένες από του ρουχισμού τις υφασμάτινες ασπίδες. Εκείνο το παράθυρο που έχει βάθος και διαδρόμους που περπάτησες, αντικείμενα κι έργα αμφίβολης υπόστασης, πράξεις και λόγια που σε προσδιόρισαν. Όλα εκείνα, τα κρυμμένα, τα ψεύτικα, ακόμα και τα ελάχιστα ωραία κι αντάξια μιας συνείδησης εύθραυστης, αναλαμπές χωρίς κατάληξη, χωρίς την ουσιαστική μεταμόρφωση. Εκείνο το παράθυρο, που αποφεύγουμε, φοβούμενοι αυτά που μας χαρακτηρίζουν, αυτό το λίγο που είμαστε.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου