Στη συμμετρία της ζωής μου έμαθα πως δεν επιτρέπονται φαγούρες κι ανασκαφές. Αν κάποτε θελήσω, γνωρίζω τον τρόπο να πληγωθώ. Θα αρκούσε ν’ ανατρέξω στα περασμένα, και λύπηση δε θα ‘χουν οι μέρες για το κακό που θα συμβεί. Νύχτες θα περιπλανιέμαι στα είκοσι τετραγωνικά με το σώβρακο, πάνω σε πεταμένα τσιγάρα και μισοάδεια μπουκάλια. Και τις μέρες ξέρω πως θα φοβάμαι το ζύγωμα της νύχτας. Γνωρίζω βέβαια την περπατημένη των αναμνήσεων κι όλων των δεινών μου, αυτή η συμμετρία της ζωής μου που δε με λάξεψε ποτέ από όσα κι όσα επιθυμούσα, δεν είναι τώρα πια καλοδεχούμενη, εκατό φορές να τα σκεπάσω με το ανάλαφρο χώμα της περιφρόνησης.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου