Αν πράγματι δεν είχαν ανάγκη ν’ αποκρύβουν

τα εσώψυχα τους

ίσως εκείνο το ζευγάρι που ορκίστηκε κάποτε αιώνια αγάπη

να ‘χε μια κατάληξη αξιοπρεπέστατη

μια συνθήκη ειρηνικής συμβίωσης εν καιρώ συγκρούσεων

για χάριν των παιδιών και της γάτας

θα μπορούσαν ακόμα να υποκρίνονται

πως η απιστία ανήκει στους άλλους

πως η νταντά κι ο κηπουρός ήταν μια στιγμή αδυναμίας

που μόνοι αυτοί γνωρίζουν

ή πως οι καβγάδες ήταν μεξικάνικες σαπουνόπερες

της τηλεόρασης και πως μόνο όλ’ αυτά ήταν τόσο ξενικά

για εκείνο το βασίλειο της Δανιμαρκίας

που όλοι γνώριζαν τη σήψη και την κατάρα των επτά ετών.

Θα μπορούσαν να ‘χαν προγραμματίσει συνεδρίες με οικογενειακούς σύμβουλους

μ’ ένα ταξίδι στο Παρίσι, με δείπνα κι επαναπροσδιορισμούς

με δώρα κάτω απ’ το φεγγάρι

Μα πάνω απ’ όλα

θα είχαν ευχηθεί να είχαν γκρεμίσει προ πολλού την κάθε προσπάθεια

ν’ αναστήσουν τον νεκρό τους έρωτα

θα ‘χαν σωθεί χρόνια πριν

κερδίζοντας λίγη ζωή ακόμα.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου