Προχθές, με το γνωστό εμπαιγμό της η μνήμη έφερε έναν κι έναν τους έρωτες στο κατώφλι της νύχτας κάποιος κοντοστάθηκε ένα – δυο λεπτά κάποιος άλλο κατσικώθηκε μισή ώρα δυο – τρεις που δεν είχαν σάρκα, ιδρώτα πάνω τους που δε χάθηκαν σε οργασμικές αισθήσεις, παραισθήσεις παρά μονάχα σε ανεκπλήρωτες νοητικές εκσπερματώσεις με γυρόφερναν πάνω από δυο ώρες μ’ ένα επαναλαμβανόμενο σιγομουρμούρισμα «πως θα ήταν αν.» μα ο μεγάλος έρωτας πρόβαλε απ’ το πάτωμα με τράβηξε απ’ τα πόδια και με γυρόφερνε μέχρι την αυγή στο χθες και σ’ ένα αύριο που δεν υπάρχει. Καμιά λύπηση δεν είχε. Δημήτρης Ι. Ευθυμίου (2009)
Με μια ανάσα: είναι ποιητική έκφρασή μου, χωρίς επιστροφές, η στιγμιαία προβολή των συναισθημάτων, τα μεγάλα ή μικρά ερεθίσματα που πυροδοτούν το αλάφιασμα σε γραπτό λόγο, η λαχτάρα της έκφρασης. Είναι ακόμα, οι ελεύθερες απόψεις μου, οι ανησυχίες μου και η διάθεσή μου σε πρώτο χρόνο. Είναι και όσοι συγγραφείς, στοχαστές, ποιητές μ' εκφράζουν. Γράφουμε για να υπάρχουμε, για όσα μας αντιπροσωπεύουν, για όσα κερδίσαμε και γι' αυτά που χάσαμε, για όσα -ματαίως - ελπίζουμε.
Τρίτη 1 Μαΐου 2018
Προχθές, με το γνωστό εμπαιγμό της η μνήμη έφερε έναν κι έναν τους έρωτες στο κατώφλι της νύχτας κάποιος κοντοστάθηκε ένα – δυο λεπτά κάποιος άλλο κατσικώθηκε μισή ώρα δυο – τρεις που δεν είχαν σάρκα, ιδρώτα πάνω τους που δε χάθηκαν σε οργασμικές αισθήσεις, παραισθήσεις παρά μονάχα σε ανεκπλήρωτες νοητικές εκσπερματώσεις με γυρόφερναν πάνω από δυο ώρες μ’ ένα επαναλαμβανόμενο σιγομουρμούρισμα «πως θα ήταν αν.» μα ο μεγάλος έρωτας πρόβαλε απ’ το πάτωμα με τράβηξε απ’ τα πόδια και με γυρόφερνε μέχρι την αυγή στο χθες και σ’ ένα αύριο που δεν υπάρχει. Καμιά λύπηση δεν είχε. Δημήτρης Ι. Ευθυμίου (2009)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου