Πάνω στη ζεστή άμμο
θυμάμαι λιγότερο
τα πύρινα βότσαλα
τις φλογέρες βέργες του ήλιου
που έπαιζαν κρυφτό με τις καμπύλες σου
όπως δε θυμάμαι
τις φωνές των ανθρώπων
τα φευγαλέα βλέμματά τους.
Θαρρώ πως κάτι θα’ χαν όλοι τους να πουν
για τα δυο μας σώματα
πάνω στη θράκα του έρωτα μας
Αυτό όμως που θυμάμαι
όλο και πιο συχνά είναι
τα χέρια μας
περασμένα γύρω απ’ τα ιδρωμένα μας σώματα
να στέκουν ώρες
να σείονται κάθε φορά
σαν καραβόσχοινα που δένουν στο μόλο
να μας δένουν όλο και πιο σφικτά στην ανείπωτη στιγμή μας

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου