Τρίτη 1 Μαΐου 2018


Με τα χρόνια, αν το θες, τσακίζεις το εγώ σου, το διπλώνεις προσεχτικά μέσα σε διάφανη σακούλα ψύξης και το βάζεις στον καταψύκτη δίπλα με τον αρακά. Το φρέσκο έρχεται κομμένο από τον μπαξέ της ενηλικίωσης, γευστικό παρότι δύσμορφο, όπως τα καλούδια της επαρχίας. Και δεν είναι οι ήττες που νοστίμισαν τη ζωή μαθαίνοντας, μα σα γευτείς την αλήθεια, ξάστερη σα νερό που απομακρύνει της νιότης την έπαρση, ξεγυμνώνεσαι μέσα στη σιωπή. Ναι, μπορείς πια να το εξομολογηθείς χωρίς το περιττό βάρος της νεανικότητας, δεν έγινες ο επαναστάτης, ο ανθρωπιστής, ο ποιητής, όπως δεν έγινες όλα της νιότης τα καμώματα. Το καταλάγιασμα των υδάτων είναι το τέλος του καταρράκτη πάνω σου και είδες πόσο μικρός κι ασήμαντος ήσουν, μια μετριότητα που έπαψε να χτενίζετε μπρος στον καθρέφτη. Έπαψες να περιπλανιέσαι σε οράματα, ιδεολογίες καυλωμένος. Έπαψες να υπάρχεις για μιαν αναγνώριση, γύρισες την πλάτη στη βιτρίνα και βγήκες όπως είχες έρθει σε αυτόν τον κόσμο, γυμνός και με τους πρώτους λυγμούς από την διαπίστωση του ποιος είσαι.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου