Οικοδομούμε όνειρα, όπως ένα παιδί στην άμμο φτιάχνει κάστρα, με ανεμελιά, με μια ψυχή γεμάτη, μ’ ένα χαμόγελο που δακρύζει το μέσα μας. Ύστερα, να ‘σου το πρώτο κύμα, η πρώτη φουσκοθαλασσιά, η πρώτη πικρή γεύση, το κάστρο πέφτει, το μέσα μας συννεφιάζει, το πρόσωπο σουφρώνει, τα μάτια στενεύουν κι έρχεται κι αυτό το φθινόπωρο με χάλκινα φύλλα πάνω στα πόδια να σε βαραίνει. Tο επόμενο όνειρο θα το παίξω στα σίγουρα, θα ‘μαι δίπλα σου, θα ‘χει έρθει ο χειμώνας και θα ‘χουμε ένα χουχούλιασμα που θα γεννά χαμόγελα.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου