Με κοιτάζω

πίσω από ένα τζάμι

μέσα σ’ ένα βαθύ ποτήρι

στου τρόμου το κιτρινισμένο καθρέφτη του μπάνιου

την πρώτη αυγή, στο πρώτο σκοτάδι

είμαι εγώ με τα πολλά πρόσωπα

δέρμα χλωμό, δέρμα φωτεινό

δέρμα σκιών που αλλάζουν στις ξαφνικές μπόρες της ψυχής

στις καταιγίδες του εγκεφάλου

στο πρώτο χαμόγελο, στον πρώτο σπασμό του έρωτα

Είμαστε κι άλλοι

αντικατοπτρισμοί  πολλών προσώπων

φύλακες μυστικών

δούλοι της πιο ύπουλης δουλειάς

σχοινοβάτες της υποκρισίας

αφεντάδες των άλλων, δούλοι άλλων

πίθηκοι με φθόγγους

ασήμαντοι μιας εκλογικευμένης ματαιοδοξίας

Μάτια πίσω από πρόσωπα

που ατενίζουν την ματαιότητα σιωπώντας

θλιμμένα σα σύννεφα

λαμπρά σα γεννημένα αστέρια

υγρά θαλασσινά

υγρά σα βρώμικες λάκκες των πόλεων.

Είμαστε πρόσωπα

που σωπαίνουν

που σωπαίνουν για πάντα

που λησμονούν τις αρετές

με χρυσό νόμισμα στο κούτελο

για το καλό ταξίδι του θανάτου

που ξεκίνησε από την πρώτη μας μέρας στο φως.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου