Η μοναξιά είναι κατοικήσιμη. Έχει την οσμή, τα σκιάχτρα και τους αντίλαλους ενός σπιτιού που κάποτε είχε μέσα του ζωή. Έχει κομμάτια από θάλασσα, κομμάτια από ουρανό και μεγάλες σήραγγες σκοτεινές, με φινεστρίνια από τις διαβρώσεις των καιρικών φαινομένων, το λιγοστό φως που αποδεικνύεται παροδικά σωτήριο. Έχει την υφή της αμμώδης παραλίας, τα ίχνη που ‘μειναν και σβήνουν από την ορμή του νερού, γλυκού από τη βροχή, αλμυρό από το τέρας που συνορεύει. Έχει τους ήχους των δρόμων, τις χαμένες ώρες των λεωφορείων και τραμ, τα μάτια μιας πολυμορφίας χαρακτήρων, ασήμαντα, επικριτικά, ουσιώδη, δυο, τρία ζευγάρια που δεν ξεχνιούνται, εξ ‘ου και η αιώνια ταλαιπωρία μας. Έχει τα διερχόμενα ρυάκια της μνήμης, διάσπαρτα δω κι εκεί, φουσκωμένα κι επικίνδυνα τις ώρες που το σκοτάδι κορυφώνεται.

Η μοναξιά, μυρίζει γυναίκα που βιάστηκε να φύγει.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου