Μια γεύση ανελευθερίας στον κόμπο της ψυχής

καθώς πέφτουν τα ρολά της εφημερίας

εκεί πίσω από τους σιδερένιους ρόμβους

καταπίνεις το σκοτάδι

και καθώς οι ώρες περνούν

καθώς και οι τελευταίοι καταπίνονται μέσα στον χειμώνα

σου μένει μια πικρή γεύση

με μια σκέψη για εκείνους που το πρωί δεν θα σηκώσουν

τους σιδερένιους τους φράκτες

εκείνους που κλαίνε καθώς κοιτούν τα πουλιά να πετάνε

για το πιστόλι στον κρόταφο που τους βάλε η μοίρα

και το αποδέχτηκαν με μάτια κλειστά

για εκείνη τη ζωή που άφησαν καιρό πίσω

μια λευκή πετσέτα που έπεσε νωρίς

πριν ακόμα ηχήσει το πρώτο καμπανάκι

είχαν ξεχάσει να υπάρχουν. 

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου