Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

Υπάρχει μια μετακίνηση. Μια συνεχόμενη ροή. Σχεδόν σιωπηλή. Ένα ρυάκι μέσα στον ξερό χείμαρρο, που έπαψε ή που ελπίζει στο κάτι Αυτό το κάτι, αδιευκρίνιστο και μπερδεμένο, ζωντανό όσο ένα πληγωμένο σπουργίτι που διστάζει να πετάξει.
Οι σκέψεις. Οι σιωπηλές μας σκέψεις. Οι κρυφές, αθόρυβες, υπόκωφες χρωματιστές ή σκοτεινές. Εκείνες που κατοικούν και κάνουν κρότο για ένα γαμώτο, που μένει για πάντα στην πιο βαθιά γη της ψυχής μας, αδύναμο να βρει τρόπο να ελευθερωθεί, αδύναμο να γίνει καρπός, αδύναμο να δει το φως μιας μέρας.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου