Στο απέναντι παράθυρο σε μια αγκαλιά πολυθρόνας

για μήνες που κάνουν χρόνο

είναι αγκυροβολημένος ένας άνδρας

Μέσα σ’ αυτήν τη στασιμότητα της εικόνας

είναι που θορυβώ τη ψυχούλα μου

όλη μου τη ζωή είμαι σε μια κινούμενη πολυθρόνα

όπου οι ίδιες εικόνες διπλώνονται ξανά και ξανά

πίσω από ένα δικό μου παράθυρο

και μια γεύση μεταλλική στο στόμα να μου θυμίζει

πως μ’ εκείνον τον άνδρα δε διαφέρουμε και σε πολλά

γιατί η κίνηση πάνω στη ρόδα που γυρίζω

έχει ένα παράθυρο και κάποιος με κοιτάζει

και θορυβώ τη ψυχούλα του.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου